Het is weer februari...

Vera mag naar de peuterspeelzaal. Fijn, ze is er echt aan toe. Ik kijk er naar uit en zie er tegelijkertijd heel erg tegenop. Esmée ging ook in februari naar school. Ze was diep onder de indruk, ze vond het zo geweldig. Helaas heeft ze er maar 2 keer van mogen genieten. Op de ochtend, die de 3e schooldag had moeten worden, werd ze niet wakker...

Ik ga met Vera een ochtendje kijken, me niet realiserend, dat het Valentijnsdag is. Op de eerste schooldag van Es, was het ook [bijna] Valentijnsdag. Er wordt uitgebreid bij stil gestaan. Ik wordt overspoeld door herinneringen, zo mooi, zo pijnlijk. Esje had toen een hartje geknutseld. Daar liep ze dagenlang mee rond. Ze was er zo gelukkig mee, het was echt van haar. Dat hartje heeft zoveel waarde voor me. De kindjes moesten het eigenlijk voor iemand maken en alle kindjes zeiden voor wie. Behalve Es, zij maakte hem voor zichzelf. Er staat ook op, voor Esmée, van Esmée.

Vera vond het wel leuk op het schooltje. Ze reageerde totaal anders dan Es. Eigenlijk wel fijn, dat het zo'n totaal ander persoontje is. De verschillen zijn enorm! Es leefde zo intensief, ze leefde tig jaren in haar korte leventje. Achteraf denk ik wel eens, dat ze wist, dat ze maar zo weinig tijd had.

Het was toch fijn daar te zijn, maar het gemis blijft zo aanwezig, ze is echt voor altijd weg, mijn kleine meisje.

Een jaar geleden wisten we nog niks, over de nachtmerrie, die ons te wachten stond.

De hele dag schiet mijn hoofd vol herinneringen over de vorige 16 februari:

's Nachts was Es wakker geworden. Ze wilde bij mij slapen. Dat deden we maar zelden. Nu gaf ze aan het echt nodig te hebben.
Es was erg knuffelig. Es gaf kusjes en bleef maar over mijn wang aaien met de woorden: "Emmee  mama aaien, hè, jaha, Emmee mama lief". En ik maar zeggen, Es ga nou slapen". Ze ging anderhalf uur onverstoorbaar door met aaien.
Achteraf denk ik dat ze afscheid nam...

's Ochtends was ze moe, dat vond ik niet vreemd, ze was immers lang wakker geweest.
Kim ging naar school, Vera na het bad weer naar bedje en Es ging lekker op de bank Teletubbies kijken. Ik kroop achter mijn naaimachine. Ik was bezig om voor Es een Ryan een broek te maken. En een luierbroekje voor Es [ze was 's nachts nog niet zindelijk]. Ik knipte een binnenkant van paardjes flanel. Uit de stofrestjes knipte ik de paardjes en gaf ze aan Es. Het daarop volgende halfjaar, vonden we af en toe op onverwachte plaatsen, een lapje paardjes stof terug.

Terwijl ik zit te naaien, komt Es naast me aan tafel zitten en pakt haar schaartje. Ze heeft het knippen pas ontdekt. Ze knipt van alles in stukjes en gooit het weg. Pas een aantal dagen later, ontdekken we, dat ze [bijna] al haar tekeningen heeft verknipt en weggegooid, die laatste ochtend. Ze had ze niet meer nodig en ruimde haar spulletjes al vast op, dachten we achteraf.
We hebben ons rot gezocht naar tekeningen van Es. In de loop der maanden vinden we er af en toe een, op de meest onverwachte plaats.

Toen Vera wakker werd, ging ik met Es en Veer de tuin in. Es heeft zo lekker lopen rennen en klimmen op het klimrek. Heerlijk gezond, actief, springlevend, gewoon een heel normaal kindje.
Later kwam Sem met Ryan. Prachtig die 3 kleintjes samen te zien rondrennen. Wat een energie hebben ze toch.

Later na de lunch, doen de meiden een middagslaapje. Kim haalt Es uit bedje 's middags. Normaal deed ik dat, maar was druk met koken. Es was wat later dan normaal naar bed gegaan, dus ook later wakker.
Kim is later zo blij, dat zij degene was, die haar uit bedje had gehaald. Daarna was het immers nooit meer mogelijk.

Na het avondeten, rent Vera rondjes door de kamer, Kim zit achter msn, Esmée en Ryan drogen af, Sem houdt toezicht. Ik pak de videocamera. Voel ineens zo'n vlaag van geluk en intense rijkdom over me komen. Ik wil dit moment vastleggen. Wat ben ik blij, dat ik dit gedaan heb. Een stukje van dit filmpje is te zien op de pagina "springlevend".

De kleintjes gaan naar bed.
Sem besluit onverwacht, toch te blijven. Ik ga boven Ryan's bed opmaken. Vera wordt er wakker van, ik pak haar gauw, maar Es heeft het al gehoord. Ik ga op de grond zitten, met 2 prachtige meisjes en voed ze. Niet wetende dat het de laatste keer is, 2 kindjes aan de borst. Wat genoten we alle 3 van die momenten!
Ik leg Veer terug, ze slaapt gelijk. Es rent terwijl naar mijn slaapkamer, kijkt naar buiten en roept, "papa nieuwe auto, hè...mooiiiii!". Die auto had hij nog maar kort, en was niet bepaald nieuw te noemen, maar Es vond hem prachtig.
Ik roep haar, ze wil niet naar bed, ik pak haar op en ze wordt erg boos. Ik mopper op haar.

En hier voel ik me zo ongelooflijk schuldig om!

Mijn moeder was 2 dagen hier en wil 's avonds naar huis gaan. Ik besluit onverwacht de kinderen mee te geven voor een paar dagen. Ineens voel ik dat ik het niet kan, dat deze nacht de kinderen hier slapen. Ik wil morgenochtend geen kinderen om me heen, als ik wakker wordt.

's Avonds staat Sem ineens voor de deur. Fijn dat hij komt. Fijn toch niet alleen te zijn vannacht. Ik besluit deze nacht in de kinderkamer te slapen. Op de een of andere manier, voelt dat heel goed.

De 17e, de dag waar ik zo tegenop zag, viel best mee. Stil zonder kinderen, toch wel even prettig.
Ik hoop alleen, dat de nieuwe baby vandaag niet wil komen. Ik zit echt tegen het punt van bevallen aan.
De 18e gaat Sem 's avonds naar huis, en beloofd de volgende ochtend terug te komen, om mee te gaan naar de verloskundige.
Ik schrijf nog wat op deze site, ben bezig de begrafenis te beschrijven. Het moet af, moet af voor het eerste jaar om is, moet af, voordat ons nieuwe meisje geboren mag worden.

's Ochtends naar de verloskundige, Sem is mee. Ik wordt gestript op eigen verzoek, terwijl ik nog net geen 40 weken ben. Ik kan niet meer, voel me fysiek en emotioneel volledig uitgeput. Heb het gevoel, dat ik al dagen op punt van bevallen sta, en hoop dat het strippen, mijn lichaam het laatste zetje geeft.
In de loop der dag begint er wat wee-activiteit, maar telkens stopt het weer.Tegen etenstijd wil ik ineens naar Esjes grafje toe. Stel dat de baby vannacht komt, dan kan ik er morgen niet heen, op haar 1e sterfdag.

Ik huil bij haar graf en verlang meer dan ooit, naar het nieuwe kindje. Voelt vreemd, ik heb amper de tijd om met Es bezig te zijn. Wil ineens alleen nog maar, dat de baby komt.

's Avonds neemt het gerommel in mijn buik toe. Sem blijft bij me. Fijn, ik wil nu echt niet meer alleen zijn. We gaan 's avonds laat nog een eind lopen, in de hoop, dat daardoor de weeën gaan doorzetten. Maar nee. Sem zoekt internet af en we proberen bijna al het mogelijk, dat een bevalling zou kunnen opwekken. Ik weet zeker dat ik genoeg ananas gegeten heb voor de rest van mijn leven.

Het gevoel dat ik het zelf [onbewust] tegenhoud, blijft hangen en dat, terwijl ik er juist zo naar verlang.

Vandaag in ze precies een jaar dood. Het missen is nog niks minder geworden.
Ik had een beetje verwacht, dat de baby vandaag zou komen. Het gerommel in mijn buik blijft, maar telkens als ik denk dat het door gaat zetten, stopt het weer.

's Middags brengen mijn ouders de meiden terug. Ze blijven maar kort en gaan daarna met Kim naar Esmée's grafje. Later zetten ze haar bij een vriendin af, waar ze blijft logeren. Het is immers schoolvakantie. Veer blijft bij ons. Lekker dat ze weer thuis is, mistte haar behoorlijk.

Sem werkt hier de nodige uurtjes aan zijn laptop en ik loop een beetje doelloos door het huis. Verbaas me erover, dat hij nog niet gek van me geworden is. Hij is juist heel zorgzaam voor me. Heerlijk zo verwend worden.

Dan is het 23.16 uur. De tijd dat Es stierf vorig jaar.
Er glijdt iets van me af, vanaf nu mag de baby komen, de 20e is voorbij.

Ik word 's ochtends om 6 uur wakker van heftige harde buiken. Ik verlies wat bloed. Nu weet ik het zeker, vandaag krijgen we een kindje.
Ik blijf nog lekker even in bed liggen genieten van mijn dikke buik en het vooruitzicht op de bevalling.

Beneden beginnen de weeën. Ik bel de buurvrouw en pak kleren en luiers in voor Vera. Veer vindt het maar raar, dat Sem haar in haar pyjama en badjas wegbrengt.
Helaas stoppen de weeën binnen het uur al weer. Ik ben ineens heel moe en slaap een uurtje op de bank.

Als ik wakker word, ben ik boos, boos dat mijn lichaam me zo voor de gek houdt. Ik wil een kindje krijgen, heb geen geduld meer, ik wil het nu. Ik loop tig keer de trap op en neer en word beloond met een wee. Zo gaan we een paar uur door, met af en toe een verdwaalde wee. Ik ben het zat, ben moe, onrustig en bevallen, ho maar...
Sem probeert tussendoor nog wat te werken, maar heeft wel volop aandacht voor mij.

Om 14 uur, beginnen er weer weeën te komen. Goed heftig, maar steeds dreigend weer weg te zakken.
Na 3 kwartier bel ik de verloskundige of ze de vliezen wil komen breken.

Ik ga naar boven en maak een plekje klaar om nieuw leven te mogen verwelkomen.
Hetzelfde plekje, op dezelfde datum en rond dezelfde tijd, dat we vorig jaar klaar maakten voor de dood. Hier ga ik mijn kindje krijgen.

De verloskundige komt en breekt de vliezen rond kwart over 3. Ik heb 5 cm ontsluiting, okee op de helft.
De hoeveelheid vruchtwater is enorm. Ik had weer naar beneden willen gaan, maar zie er toch maar vanaf. Weet me eigenlijk geen raad met al dat water, dat maar blijft komen. Dan maar koffie op bed drinken.

Van te voren wist ik nog niet of ik met verloskundige erbij wilde bevallen, of dat ze beneden zou wachten. Eigenlijk maakt het me niet zo veel uit. Ik vind het goed dat ze erbij blijft.

Sem maakt de kruiken klaar en ik vraag hem om een droog shirt te pakken. Ik ben koud en doorweekt.
De weeën worden heftiger, heerlijk, nog even, dan mag ik een kindje krijgen. Maar oh, wat doet het zeer.

Ben erg blij dat Sem erbij is. Als de verloskundige even naar beneden is om te bellen, voel ik dat de baby komen wil. In Sem's armen begin ik te persen. Hij merkt het blij verrast op. Ik zeg tegen hem, ze is weg, nu gauw kindje krijgen. We lachen, heel even is het ons geheimpje, maar de verloskundige is zo weer boven. Okee, ze is zo bezorgd over wat er wel niet allemaal mis zou kunnen gaan, ze mag erbij blijven.

Sem zet gauw de videocamera aan en maakt tussendoor wat foto's. Al heel gauw, voel ik mijn baby'tje gaan zakken. Ze gaat nu echt komen! Eindelijk, wat heb ik naar dit moment verlangt!

Haar hoofdje komt, de wee stopt halverwege, oh wat gemeen, dit doet heel zeer. Gelukkig houdt Sem me vast. Het voelt heel veilig in zijn armen.
Ik voel, ik voel een hoofdje in mijn handen. Dan komt ze helemaal. Ik pak haar en leg haar op me. Oh wat heerlijk zijn klein lijfje in mijn armen. Ben gelijk helemaal verliefd op haar. Sem straalt, wat fijn, dit zo bijzondere moment te mogen delen.

Ik voel me op dat moment op en top gelukkig en heel mijn wezen is gericht op Thamber...

Ik laat haar niet meer los. Geniet zo van dit bijzondere moment. Na een paar pogingen drinkt ze bij me. Daarna kleed ik haar aan en geef haar aan Sem. Ik heb hem een dochter gegeven...



Ons meisje met haar eigen speciale datum. Ze is geboren om 16.18 op 21 februari 2007.

Ik hou niet van in bed liggen en loop dan ook gewoon rond en doe alles zelf bij mijn nieuwe kindje. De kraamhulp houdt zich bezig met het huishouden en de andere kinderen. Verder hebben we diepgaande gesprekken door de week heen.

Na een paar dagen, beginnen de hormonen enorm te schommelen, kraamtranen. Ik stop het weg. Ik zeg 's middags een uurtje te gaan slapen, maar huil in bed. Zo gaat het steeds. Ik rouw in stilte, ben in gezelschap de gelukkige mama. Als ik alleen ben, voel ik me verscheurt worden door verdriet. Ik mis Esje meer dan ooit.

Vorig jaar kwam er steeds bezoek, ze brachten bloemen en knuffels mee. Nu komt er ook bezoek en moet ik cadeautjes uitpakken. Ik vind het lief dat mensen cadeautjes meebrengen en probeer zo enthousiast mogelijk te zijn, maar eigenlijk staat mijn hoofd niet naar cadeautjes openmaken. Eigenlijk wil ik huilen en alleen maar getroost worden. Maar durf niet te zeggen, dat ik me zo verdrietig voel, omdat ik me tegelijkertijd zo blij voel met Thamber. Ben bang, dat als ik mijn verdriet zou laten merken, mensen denken, dat ik niet blij met Thamber ben.

Ook nu maken we een kaartje, een blij kaartje. Een kaartje om de mensen te vertellen, dat we een nieuw kindje hebben gekregen. Ik wilde graag  bovenaan schrijven: "Een jaar na de dood van onze lieve kleine Esmée, is bij ons een kindje geboren". Sem wilde dit niet. Dit is Thamber's kaartje, daar heeft hij gelijk in. Wel staat op de achterzijde, heel klein, deze site genoemd. Thamber zal opgroeien in een gezin, waar een kindje gemist wordt, dat ze nooit gekend heeft. Hoop dat we haar een mooi welkom plekje mogen geven in ons leven.

Ik probeer mijn gevoel te verdringen tot ik alleen ben, dan overspoelt het me. Voel me verscheurd. De gebeurtenissen van vorig jaar rond dezelfde datums, spelen zich in mijn hoofd opnieuw af.

Ik zie zo duidelijk de overeenkomsten en schrille contrasten, tussen een rouw-week en een kraam-week. Leven en dood, staan dichterbij elkaar, als ooit te voren.


Hier wordt nog aan gewerkt!

De komende weken is het gemis enorm overheersend. Ik had rond de sterfdag eigenlijk niet de tijd, erbij stil te staan. Was zo veel met de naderende bevalling bezig. Nu komt de klap.

Ik kan weinig hebben, ben niet bepaald het gezelligste gezelschap naar mijn idee. Ik kan niks meer hebben, alles is me te veel. Heb weinig energie en dat is niet alleen door de zeer korte, gebroken nachten. Ben onrustig, verward, blij en verdrietig tegelijk. En moe, heel moe, uitgeteld door emotie. Weet niet goed, wat ik wil.

Ik deel het niet, kan er niet over praten. Ik doe het alleen. Zou wel willen schreeuwen, deze pijn is te erg. Heb het gevoel, dat ik helemaal gek wordt. Ik kan dit niet meer aan. Wanneer gaat dit ooit over?

Wil eigenlijk alleen maar mijn Esje terug...

Op Kim haar 14e verjaardag [9 mrt], laten we allebei een tattoo zetten. We hebben er allebei lang over nagedacht en veel over gesproken.

Op mijn linker bovenarm, net onder mijn schouder, staat een open hartje met haar naam erin.
>Ze is voor altijd in mijn hart, maar mijn hart is niet meer compleet, er is een stuk weg.

Op Kim haar rechter schouderblad staat een roos met hartje.

Bij mij dus haar naam, bij Kim puur symbolisch.

Foto's volgen later.

Begin te wennen aan de nieuwe situatie. We krijgen een nieuw ritme. Krijg weer een stukje innerlijke rust. Geniet volop, beseffende, dat het grote gemis, altijd blijven zal en met vlagen zal overheersen. En ook dat we mogen genieten, genieten van al het moois, dat ons pad kruist...

Wat een ongelooflijke rijkdom, weer 3 meiden!

Op 9-03-2010 kwam er een klein bijzonder meisje bij ons wonen .... ze zal niet blijven ....

Dit liedje wordt op de peuterspeelzaal gezongen, voordat de kindjes gaan eten en drinken.

Esje zong het graag en nu zingt Veer het liedje.