Lieve kleine Esmée

Op donderdag 16 februari 2006 legde ik 's avonds een gezond kindje in bed; ze werd nooit meer wakker.

Op de ochtend van vrijdag 17 februari rond half 8 liep ik de kinderkamer in, omdat ik de jongste {Vera 1,5 jr} hoorde. Op de kamer hoorde ik een raar gezoem. Ik keek in die richting en zag dat er iets was met Esmée {2¾}, er lag een donkere plek bij haar gezichtje. Ik deed het licht aan en zag Esmée half-zijdig schudden, met weggedraaide oogjes, in de spuug met bruin bloed. Het voelde fout, heel fout. Ze leek wel diepzwakzinnig. Haar koppie, daar was iets heel fout, ze was weg!

Ik riep Sem, belde 112. Ik moest haar gaan koelen. Ik pakte een schaar en knipte haar kleertjes los. Ze was zo stijfgespannen, ze kon niet buigen. Es had veel dunne poep in haar nachtluier en haar bed was drijfnat van de urine.Terwijl gaf ik Kim {bijna 13} opdrachten mijn tas in te pakken, schoenen klaar te zetten, ed. Vera zat in haar ledikantje en Ryan {bijna 4} [het zoontje van Sem] bleef ook in zijn bedje zitten kijken.

Ik vertelde Sem hoe hij mij kon helpen Esmée te douchen. Geen enkele reactie op de douche, het mondhoekje ging zo eng op en neer en al het andere schudden aan een kant. Daarna heb ik haar met hulp van Sem in een groot badlaken gerold en een luier omgedaan.

Inmiddels had Kim de sirene's al gehoord en de deur open gedaan.
Es kreeg vloeibaar medicijn in haar billen en plakkers op zich. Ook kreeg ze extra zuurstof.
Ik droeg haar naar beneden de ambulance in en Kim had mijn tas en schoenen erin gelegd.
Ze reageerde niet op de medicijnen, ze gingen bellen met kinderarts. Ze moest meer medicijnen. Ze moest liggen. Ze mocht met haar buik op mijn buik liggen. Af en toe kwam er bruin spuug [bloed] uit haar mond.

In het ziekenhuis gingen we gelijk naar de kinderafdeling. 2 Artsen en een team van verpleegkundigen ging met haar aan de slag.
Een lijn in een ader, een in een slagader, en in haar enkels. Steeds maar meer slangen en slangen. Bloed prikken, medicijnen toedienen, vocht [ze was bijna uitgedroogd en bloedsuiker erg laag]. Vele vragen, is ze ingeënt, ja, was ze ziek, nee, ze had laatste tijd wel eens een keer gespuugd of diarree gehad, maar niks alarmerends. Beetje neusverkouden en wat moe, maar dat is logisch met zijn 3en op een kamer, was vaak erg gezellig, maar werden ook wel eens wakker van elkaar.
Es was altijd heel levendig.
Er heerste lichte wanhoop op die behandelkamer. Alle mogelijke lichaamsvochten werden afgenomen en op kweek gezet.
Het was zo fout met mijn meisje.

Rond 10en ging ze naar het crisiskamertje op de IC. Ze renden met het bed door de gangen. Ik moest even weg en de narcotiseur heeft haar de beademingsbuis ingebracht. De epileptisch activiteit leek wat rustiger te worden. Er werd overlegd met Nijmegen. Er zou een special team komen van de kinder IC om haar op te halen.

Rond 12en waren ze er. Het duurde 35 minuten voordat ze op de brancard lag. Het was een soort hele grote computer met een bedje erop. Ik kon niet meerijden, want ze waren al met z'n vieren en meer paste niet in de ambulance.

Sem en Kim kwamen me ophalen [mijn ouders waren inmiddels bij Ryan en Vera]. Voordat we Doetinchem uit reden, hoorden we een ambulance met sirene. We gingen aan de kant. De ambulance ging stapvoets bij oneffenheden in de weg. De ambulance reed een stukje voor ons en ging de snelweg op. Toen wisten we het zeker, in die wagen ligt Esmée. Halverwege de snelweg zagen we hem niet meer.

Toen we Nijmegen binnen kwamen, moesten we omrijden i.v.m. werkzaamheden. Eer dat we een parkeerplek vonden en de juiste afdeling...

Toen we er aankwamen werd gezegd, ze is er pas net en ze zijn nog met haar bezig, ga maar naar de ouderkamer en wacht daar.
Nee, ik wil bij haar! Okee, dan.

Er was al een ct-scan gemaakt en Es werd op een bed gelegd en aangesloten op allerlei apparaten. Haar hoofdje werd volgeplakt met snoertjes voor EEG. Dit bleef erop zitten, het werd een doorlopend EEG. Het was heel fout. De epileptische activiteit ging in haar hoofdje, gewoon verder.
Er werd een ruggenprik gedaan om het hersenvocht te onderzoeken. Kinderartsen en kinderneurologen liepen af en aan.

's Middags werd ze tussen 2 koeldekens gelegd. De koorts moest naar beneden. Ze werd in een diepe kunstmatige coma gebracht, in de hoop haar hersentjes wat tot rust te kunnen brengen.
Rond 18.00 werd onder narcose een grote lijn aangelegd in haar lies, zodat ze haar makkelijker medicijnen konden toedienen.

Tegen 23.30 leek het tot rust brengen van haar hersentjes, een beetje te gaan lukken. We mochten haar niet meer aanraken, want dan sloeg het EEG uit. De hersentjes reageerden er heel heftig op. Aanraken mocht alleen tijdens de verzorging, en dan mocht ik gelukkig mee helpen.

De situatie is zo gebleven tot zondag op maandag nacht.
Om half 2 's nachts zijn de medicijnen gestopt, die haar in coma hielden. De verwachting/hoop was dat er in de loop van de ochtend wat reactie zou komen.
Er gebeurde niks.

Er werd een MRI geregeld. Toen ze bijna klaar was voor transport, viel de stoom uit. De lampen knipperde, maar de beademing en machines gingen gewoon door. Helaas gaf de stroomuitval wel problemen bij de MRI en werd deze een ruim uur uitgesteld.

Ik mocht er niet bij zijn. Bij de MRI moest ze 2 keer overgetilt worden, dat was teveel voor haar. Haar bloeddruk daalde enorm en op de medicijnen reageerde ze heftig. De bloeddruk werd heel hoog en de medicijnen weer gestopt. De pols was laag. De temperatuur ook. Ze ging met 37 graden heen en kwam met 33 terug.

Er werd niks over de MRI gezegd. Ik kreeg alleen te horen dat er de dag erna een groot overleg zou zijn en dat er dan besproken zou worden, hoe de behandeling verder zou verlopen.
Ik kon het niet meer aanzien en ben wat mensen gaan bellen om te vertellen, dat het erg slecht ging en ik het gevoel had, dat ze dood zou gaan.

Vlak daarna [half 5] werd ik geroepen door de arts en de verpleegkundige van haar kamer. Zij vertelden dat het heel slecht met haar ging en dat ze voor de volgende ochtend zou sterven.
De MRI gaf het beeld van een virale hersenontsteking. Ze had gelijk de eerst nacht een grote beroerte gehad [in haar slaap] waarbij de helft van haar hersentjes en de hersenschors kapot waren gegaan. Door de druk in haar hoofdje kreeg ze epileptische aanvallen. De druk bleef maar toenemen. De rest van de hersentjes en hersenschors waren inmiddels ook al zwaar beschadigd. Het kon dat ze vanzelf zou sterven, anders zou de beademing gestopt worden.

Ik belde Sem en ging naar Es toe. Ze kreeg een warmte deken over zich heel met een soort blazende stofzuiger eraan vast en een molton op haar hoofdje. Uiteindelijk liep de temperatuur nog op tot 35 graden, maar warmer werd ze niet meer.
Er werd een onderzoek gedaan, waarbij de bloedstroom naar haar hersentjes gemeten werd. Het bloed kwam niet hoger dan haar slapen. De druk in haar hoofdje was zo groot, dat er geen bloed meer in kon. De hersentjes kregen geen zuurstof meer. Ze was hersendood.

Om 18 uur was Sem er. Ik ben toen bij Esmée in bed gaan liggen. Dicht tegen haar aan. Sem stond achter me met zijn armen om me heen. Es was zo koud, haar beentjes voelden stijf. Ze was zo opgezwollen door het vocht. Haar haartjes hingen naar achteren, ze zag er zo anders uit, zo grauw.
Het was heerlijk om nog even bij haar te mogen liggen.

Zo verschrikkelijk onwerkelijk, mijn kindje gaat vanavond dood.
Zoveel tranen, zoveel pijn...

Het wachten was op de arts, hij zou de beademingsbuis verwijderen. De arts was nog bezig, daardoor hadden we nog wat extra tijd samen. De morfine wordt gestart, zodat ze absoluut geen pijn zou kunnen hebben.
De verpleegkundige maakte foto's van voor, tijdens en na het sterven.

Later op de avond kwam de arts, hij vatte nog even samen hoe het ziekteverloop gegaan was, vroeg toestemming voor obductie. Ik heb nog gevraagd of haar orgaantjes gedoneerd konden worden. Als het niet de hersentjes waren geweest, maar iets dat "vervangen" kon worden, had ik ook gehoopt, dat mijn kindje gered zou kunnen worden. Helaas het kon niet, vermoedelijk zat er een virus in haar lijfje en ze wisten niet wat voor virus.

Dan is het zover, Es zal gaan sterven.
De beademingsbuis wordt verwijderd en de kleur van haar lichaampje veranderd gelijk. Ik heb heel dicht tegen haar aangelegen. Haar hartje bleef maar kloppen, heel zachtjes en langzaam. De zuurstof in haar bloed was bijna op.
Toen stopte haar hartje.

Mijn lieve kleine meisje is op maandag 20 februari 2006 om 23.16 overleden.
Mijn kindje, mijn kindje, wat had ik je graag bij me gehouden.

We hebben de tas opgehaald in het Radboudhotel, zijn gaan bellen, hebben wat gegeten en gedronken.
Daarna heb ik Esmée gewassen en haar pyjamaatje aangetrokken. Nu de lijm uit haar haren was, leek ze weer een beetje op mijn meisje.

Ik mocht haar op schoot.
Oh, wat was dat ongelooflijk heerlijk. Ze lag zo lekker in mijn armen te hangen. Zo fijn haar eindelijk te mogen vasthouden, na die dagen van niet mogen aanraken.

Toen gingen we naar huis. Zo verslagen, zo verdrietig, zo leeg.

Haar laatste uren op deze wereld

Deze avond komt er een einde aan je korte leventje.

Ik praat maar en praat maar. Ik vertel over jou, lieve kleine Esje.

Waarom, waarom, waarom?

Nog heel even samen.

Eigenlijk wil ik je helemaal niet laten gaan.

Het is bijna zover.

Nu ga je sterven.

Ik hoop zo dat je ergens heen gaat waar het fijn is...

Je hartje klopt nog heel zachtjes en langzaam.

Nu ben je dood.

Nu mag ik je voor de laatste keer wassen.

Eindelijk mag ik je vasthouden.

Een knuffel voor eeuwig.

Jouw kleine lijfje in mijn armen, dit voelt zo ongelooflijk geweldig!

Dag meisje, morgen kom je thuis.

Muziek: Speeldoos-popje

Dit popje, door de kinderen baby genoemd, hoor je nu.

Het speeldoosje, een vrolijk, stenen popje met gouden oranje kleertjes aan, zat op een glimend kussentje en draaide rond op de muziek.
Omdat het breekbaar was, zette ik het op de kast. Daar waren de meiden het niet mee eens. Ik liet de kleintjes het vasthouden tijdens aan-/uitkleden.

Wat ben ik daar achteraf blij mee. We hadden het popje nog maar kort en vooral Es, vond het zo geweldig! Ze genoot er zo van.

Toen ze op de kinder ic lag, hebben we het popje meegenomen en vaak even aangezet. Misschien heeft ze het kunnen horen in haar diepe coma?

De avond dat ze stierf, heb ik het meerdere keren opgewonden. Die mooie klanken, wat hield ze toch van speeldoos klanken.

Dit geluid, is het sterven van Esmée...