Spruitjes
Vandaag voor het eerst weer eens spruitjes gegeten....
De laatste avond van ons "normale" leventje aten we spruitjes. Hmm heerlijk, de kids zijn er gek op....helemaal Esmée. Stapelgek op die "balletjes". Ze was er zo gek op, dat ik elke week die ellendige kleine rotdingen stond te schillen.
De ochtend dat ik haar in doodstrijd aantrof, lagen de spruitjes nog herkenbaar in haar bedje....
Nooit nooit....eet ik nog spruitjes!!
Die dingen komen hier het huis niet meer in! Alleen al er aan denken is genoeg om ze half afgekauwd te zien liggen naast haar gezichtje, zo vertekend door de epilepsie. Die lege weggedraaide oogjes met vlak ernaast....spruitjes!
Dan zie ik ze weer liggen in winkels....doorlopen, niet denken...
Vorig jaar had ik echt genoeg van mezelf. Ik ging vol goede moed spruitjes kopen.
Thuis keek ik ernaar, en kon me er niet toe zetten. Ze bleven een behoorlijke tijd goed en nog steeds lukte het me niet. Uiteindelijk werden ze geel en heb ik ze, net voordat ze zelfstandig richting kliko liepen, maar een handje geholpen.
Poeh...opluchting, ik was er vanaf.
Deze winter viel mijn blik toch weer op spruitjes, weet nog de smaak, weet nog hoe blij Esje werd, als ze zag dat ik ze ging schillen, tegelijkertijd....zie ik ze in haar bedje liggen. Haar gezichtje er half in, spruitjes in haar mooie haartjes....
Gister heb ik een zak in het winkelwagentje gelegd. Het voelde fijn om dat te doen, een ergens zo vertrouwde handeling.
Gister kon ik me er nog niet toe zetten, vandaag lonkten ze naar me.
Blauwe heldere lucht, zit in een lekkere energie, en ineens, JA, nu....ik wil spruitjes!!
Herinneringen schoten door me heen tijdens het schillen. Es kwam me altijd helpen met spruitjes. Ze vond het geweldig om ze nog even "na te schillen". De hele kleine spruitjes, waar bijna niks meer van over was, had zij dus afgepeld.
Terwijl ik zo bezig ben, komt Vera kijken. Ze vraagt of we die balletjes gaan eten. Oh, ze noemt ze ook balletjes.
Ik voel mijn keel dicht geknepen worden en moet moeite doen om niet te gaan huilen.
Toch voelt het goed...eindelijk...vanavond eten we spruitjes!
Het leven en sterven flitst door me heen...er komt geen eind aan dat schillen, wat een rotdingen, maakte ik die vroeger werkelijk elke week klaar?
Ze smaakten lekker, zo vertrouwd.
Ik zei tegen Kim dat we deze dingen al bijna 2 jaar niet meer gegeten hadden. Ze vraagt verbaasd waarom, en ik vertel haar mijn visie. Ze vindt het maar raar, volgens haar had ik dus gelijk gewoon weer spruitjes op tafel moeten zetten. En ze heeft ze toch lekker keer bij oma gegeten
Vera vond de balletjes erg leuk en lekker en zelf Tham heeft ze geproefd. Heb haar maar klein beetje gegeven, lijkt me niet een echt goede groente voor een baby om gelijk veel te eten. Meestal trekt ze bij iets nieuws eerst een vies gezicht, nu niet. Leek wel alsof ze het al heel vaak gegeten heeft.
Kortom, weer een stapje verder het leven in. Verlost van mijn spruitjescomplex....
12-01-2008
De laatste avond van ons "normale" leventje aten we spruitjes. Hmm heerlijk, de kids zijn er gek op....helemaal Esmée. Stapelgek op die "balletjes". Ze was er zo gek op, dat ik elke week die ellendige kleine rotdingen stond te schillen.
De ochtend dat ik haar in doodstrijd aantrof, lagen de spruitjes nog herkenbaar in haar bedje....
Nooit nooit....eet ik nog spruitjes!!
Die dingen komen hier het huis niet meer in! Alleen al er aan denken is genoeg om ze half afgekauwd te zien liggen naast haar gezichtje, zo vertekend door de epilepsie. Die lege weggedraaide oogjes met vlak ernaast....spruitjes!
Dan zie ik ze weer liggen in winkels....doorlopen, niet denken...
Vorig jaar had ik echt genoeg van mezelf. Ik ging vol goede moed spruitjes kopen.
Thuis keek ik ernaar, en kon me er niet toe zetten. Ze bleven een behoorlijke tijd goed en nog steeds lukte het me niet. Uiteindelijk werden ze geel en heb ik ze, net voordat ze zelfstandig richting kliko liepen, maar een handje geholpen.
Poeh...opluchting, ik was er vanaf.
Deze winter viel mijn blik toch weer op spruitjes, weet nog de smaak, weet nog hoe blij Esje werd, als ze zag dat ik ze ging schillen, tegelijkertijd....zie ik ze in haar bedje liggen. Haar gezichtje er half in, spruitjes in haar mooie haartjes....
Gister heb ik een zak in het winkelwagentje gelegd. Het voelde fijn om dat te doen, een ergens zo vertrouwde handeling.
Gister kon ik me er nog niet toe zetten, vandaag lonkten ze naar me.
Blauwe heldere lucht, zit in een lekkere energie, en ineens, JA, nu....ik wil spruitjes!!
Herinneringen schoten door me heen tijdens het schillen. Es kwam me altijd helpen met spruitjes. Ze vond het geweldig om ze nog even "na te schillen". De hele kleine spruitjes, waar bijna niks meer van over was, had zij dus afgepeld.
Terwijl ik zo bezig ben, komt Vera kijken. Ze vraagt of we die balletjes gaan eten. Oh, ze noemt ze ook balletjes.
Ik voel mijn keel dicht geknepen worden en moet moeite doen om niet te gaan huilen.
Toch voelt het goed...eindelijk...vanavond eten we spruitjes!
Het leven en sterven flitst door me heen...er komt geen eind aan dat schillen, wat een rotdingen, maakte ik die vroeger werkelijk elke week klaar?
Ze smaakten lekker, zo vertrouwd.
Ik zei tegen Kim dat we deze dingen al bijna 2 jaar niet meer gegeten hadden. Ze vraagt verbaasd waarom, en ik vertel haar mijn visie. Ze vindt het maar raar, volgens haar had ik dus gelijk gewoon weer spruitjes op tafel moeten zetten.
Vera vond de balletjes erg leuk en lekker en zelf Tham heeft ze geproefd. Heb haar maar klein beetje gegeven, lijkt me niet een echt goede groente voor een baby om gelijk veel te eten. Meestal trekt ze bij iets nieuws eerst een vies gezicht, nu niet. Leek wel alsof ze het al heel vaak gegeten heeft.
Kortom, weer een stapje verder het leven in. Verlost van mijn spruitjescomplex....
12-01-2008
Zo dankbaar
Lieve kleine Esmée
Zo dankbaar dat je in ons leven gekomen bent
Zo dankbaar je te mogen dragen
Zo dankbaar dat je bij ons wilde zijn
Zo dankbaar je te mogen koesteren
Zo dankbaar van je te mogen leren
Zo dankbaar voor ons intens samenzijn
Zo dankbaar voor je liefde voorbij het leven
Je bent mijn dochter en ik je mama
01-02-2008
Zo dankbaar dat je in ons leven gekomen bent
Zo dankbaar je te mogen dragen
Zo dankbaar dat je bij ons wilde zijn
Zo dankbaar je te mogen koesteren
Zo dankbaar van je te mogen leren
Zo dankbaar voor ons intens samenzijn
Zo dankbaar voor je liefde voorbij het leven
Je bent mijn dochter en ik je mama
01-02-2008
Liefde in overvloed
Bijna 2 jaar, bijna 2 jaar dood, weggerukt uit ons leven, zomaar, zomaar ineens....
Elke dag een kracht, een kracht om mijn ogen te openen, een kracht om te zien, om te zien wat er werkelijk is.
Ik zie, ik zie een intense rijkdom, dagelijks omringt door intense rijkdom.
Drie meiden, 3 prachtige mooie meiden, stralend, stralend van kracht en levenslust.
Eerder, ooit eerder had ik 3 meiden om me heen, een andere samenstelling, een een ander gevoel, in een ander leven....
Koesterend, koesterend de vergane rijkdom die tevens vergroot is in heden.
Ik zie, ik zie zoveel verdriet in onvermogen in mensen, koesterend in hun eigen egoïsme. Blind, zo blind voor het leven, blind voor wat er is, blind voor wat er was.
Bang, doodsbang te leven, bang voor verlies, bang voor groei. Vasthoudend, vasthoudend aan hun kille lege bestaan, spelend in hun rol die ze denken te zijn.
Soms, soms zou ik willen schreeuwen, schreeuwen vanuit het diepst van mijn ziel, schreeuwen van pijn. Pijn in mijn hart, stil en verborgen....
Wie ziet mij, wie ziet in mij, wie ik ben, wie ik echt ben, de vrouw die leeft in intense rijkdom, de vrouw met de diepste pijn.
Een vrouw, een mens, een moeder, die elke dag haar ogen opent en ziet, ziet wat er werkelijk is....
19-02-2008
Elke dag een kracht, een kracht om mijn ogen te openen, een kracht om te zien, om te zien wat er werkelijk is.
Ik zie, ik zie een intense rijkdom, dagelijks omringt door intense rijkdom.
Drie meiden, 3 prachtige mooie meiden, stralend, stralend van kracht en levenslust.
Eerder, ooit eerder had ik 3 meiden om me heen, een andere samenstelling, een een ander gevoel, in een ander leven....
Koesterend, koesterend de vergane rijkdom die tevens vergroot is in heden.
Ik zie, ik zie zoveel verdriet in onvermogen in mensen, koesterend in hun eigen egoïsme. Blind, zo blind voor het leven, blind voor wat er is, blind voor wat er was.
Bang, doodsbang te leven, bang voor verlies, bang voor groei. Vasthoudend, vasthoudend aan hun kille lege bestaan, spelend in hun rol die ze denken te zijn.
Soms, soms zou ik willen schreeuwen, schreeuwen vanuit het diepst van mijn ziel, schreeuwen van pijn. Pijn in mijn hart, stil en verborgen....
Wie ziet mij, wie ziet in mij, wie ik ben, wie ik echt ben, de vrouw die leeft in intense rijkdom, de vrouw met de diepste pijn.
Een vrouw, een mens, een moeder, die elke dag haar ogen opent en ziet, ziet wat er werkelijk is....
19-02-2008
De ceremonie: vieren en delen van leven en dood
Woensdag 20 februari 2008
Vandaag al weer 2 jaar zonder onze kleine Es,
zo lang,
zo kort.
In de middag een vuur gemaakt, heerlijk de kracht en energie te laten binnen komen, de vlammen hebben iets magisch....vuur speelt een rol in mijn leven,
een rol in verdriet,
een rol in kracht,
een rol in groei.
Om 20.00 begint de ceremonie. Er komen, ondanks de uitnodigingen, alleen de mensen die me het meest dierbaar zijn. De houding is nieuwsgierig, afwachtend en een vleugje terughoudend.
De klanken van haar speeldoosje vullen de ruimte: "You light up my heart". De klanken van haar leven, de klanken van begrafenis.
Er volgt een rondje over het doel van deze avond en ieder steekt zijn meegebrachte kaars aan.
We kijken naar een stukje video, de band die voor tijdens de uitvaart bedoeld was, maar dit technisch onmogelijk bleek. Er flitsen herinneringen door me heen, blije herinneringen en een stuk gemis, nog steeds is ze mijn meisje, voor altijd en altijd.
We leggen een voor een een schelpje op een spiegel, deze komt op haar grafje. Er mag een wens, gevoel of wat dan ook met of zonder woorden genoemd worden.
We luisteren naar het "oude" liedje van Nijntje, haar liedje. Ik ga achter Kim zitten en neem haar in mijn armen. Ze knalt diep in haar gevoel. Na afloop vertel ik hoe toepasselijk de tekst op Esje is, en hoe dit geïntegreerd is in ons leven.
Nu volgt een zelfde schelpjes-ritueel voor ons. De schelpjes worden in ons wierrook bakje gelegd, wat een centrale rol heeft in ons huis en leven.
Tijd voor pauze [en wat blokken hout op het vuur]. Het voelt goed zo.
Schelpjes liggen op het grafje van Esmée, of je neemt er een mee, of je legt er een bij, zo is er altijd beweging.... Vandaar onze keuze om schelpjes te betrekken bij deze avond.
We luisteren naar het muziekstuk [op cd] van mijn zusje, het geluid van het sluiten van het kistje,
het geluid van pijn,
het geluid van voor altijd....
Daarna nemen we een stuk klei in onze handen. Leuk de creaties van ontlading en een blijvende herinnering aan deze avond.
We drinken wat en de kleintjes komen erbij. Blazen glow in the dark sterren op.
Om 23.16 laten we een ufo ballon op [1,75 mtr]. Ik steek de brander aan en langzaam begeleiden we hem omhoog. Ik laat als laatste los. Wauw, wat een machtig gevoel, wat een prachtig gezicht dit grote licht richting wolken te zien vertrekken. Dit is echt geweldig!!!
Daarna tijd voor kindervuurwerk en sterretjes. Omringt door het licht van sterretjes, ze worden zelfs in de bomen gehangen.
Dit is echt een machtige afsluiting, ik voel me blij, ik voel me heerlijk.
Binnen delen we snoepzakjes uit met de lievelingssnoepjes van Es.
Het loopt tegen twaalven, slingers en ballonen ophangen voor Thambers 1e verjaardag. Back to reality.
Het voelt goed, het voelt ontzettend goed. Blij dat ik de keuze gemaakt heb om bewust stil te staan bij deze avond.
Terugkijkend naar de dood,
koesterend naar de herinneringen,
voelen van de groei,
vieren van het leven.
Voor de mensen die aanwezig waren, fijn dat jullie deze avond met ons wilden delen, dank je wel!! Het was heel bijzonder, het was prachtig!!
Ook wil ik iedereen bedanken voor de lieve warme reacties die we mochten ontvangen rond deze bijzondere dag.
Wat ik zelf heel mooi vind, is gelijk een verjaardag er achter aan, maakt het dubbel bijzonder, een kindje dat deze datum koos als geboortedag. Ook bedankt voor de felicitaties.
23-02-2008
Vandaag al weer 2 jaar zonder onze kleine Es,
zo lang,
zo kort.
In de middag een vuur gemaakt, heerlijk de kracht en energie te laten binnen komen, de vlammen hebben iets magisch....vuur speelt een rol in mijn leven,
een rol in verdriet,
een rol in kracht,
een rol in groei.
Om 20.00 begint de ceremonie. Er komen, ondanks de uitnodigingen, alleen de mensen die me het meest dierbaar zijn. De houding is nieuwsgierig, afwachtend en een vleugje terughoudend.
De klanken van haar speeldoosje vullen de ruimte: "You light up my heart". De klanken van haar leven, de klanken van begrafenis.
Er volgt een rondje over het doel van deze avond en ieder steekt zijn meegebrachte kaars aan.
We kijken naar een stukje video, de band die voor tijdens de uitvaart bedoeld was, maar dit technisch onmogelijk bleek. Er flitsen herinneringen door me heen, blije herinneringen en een stuk gemis, nog steeds is ze mijn meisje, voor altijd en altijd.
We leggen een voor een een schelpje op een spiegel, deze komt op haar grafje. Er mag een wens, gevoel of wat dan ook met of zonder woorden genoemd worden.
We luisteren naar het "oude" liedje van Nijntje, haar liedje. Ik ga achter Kim zitten en neem haar in mijn armen. Ze knalt diep in haar gevoel. Na afloop vertel ik hoe toepasselijk de tekst op Esje is, en hoe dit geïntegreerd is in ons leven.
Nu volgt een zelfde schelpjes-ritueel voor ons. De schelpjes worden in ons wierrook bakje gelegd, wat een centrale rol heeft in ons huis en leven.
Tijd voor pauze [en wat blokken hout op het vuur]. Het voelt goed zo.
Schelpjes liggen op het grafje van Esmée, of je neemt er een mee, of je legt er een bij, zo is er altijd beweging.... Vandaar onze keuze om schelpjes te betrekken bij deze avond.
We luisteren naar het muziekstuk [op cd] van mijn zusje, het geluid van het sluiten van het kistje,
het geluid van pijn,
het geluid van voor altijd....
Daarna nemen we een stuk klei in onze handen. Leuk de creaties van ontlading en een blijvende herinnering aan deze avond.
We drinken wat en de kleintjes komen erbij. Blazen glow in the dark sterren op.
Om 23.16 laten we een ufo ballon op [1,75 mtr]. Ik steek de brander aan en langzaam begeleiden we hem omhoog. Ik laat als laatste los. Wauw, wat een machtig gevoel, wat een prachtig gezicht dit grote licht richting wolken te zien vertrekken. Dit is echt geweldig!!!
Klik hier om de film te starten.
Daarna tijd voor kindervuurwerk en sterretjes. Omringt door het licht van sterretjes, ze worden zelfs in de bomen gehangen.
Dit is echt een machtige afsluiting, ik voel me blij, ik voel me heerlijk.
Binnen delen we snoepzakjes uit met de lievelingssnoepjes van Es.
Het loopt tegen twaalven, slingers en ballonen ophangen voor Thambers 1e verjaardag. Back to reality.
Het voelt goed, het voelt ontzettend goed. Blij dat ik de keuze gemaakt heb om bewust stil te staan bij deze avond.
Terugkijkend naar de dood,
koesterend naar de herinneringen,
voelen van de groei,
vieren van het leven.
Voor de mensen die aanwezig waren, fijn dat jullie deze avond met ons wilden delen, dank je wel!! Het was heel bijzonder, het was prachtig!!
Ook wil ik iedereen bedanken voor de lieve warme reacties die we mochten ontvangen rond deze bijzondere dag.
Wat ik zelf heel mooi vind, is gelijk een verjaardag er achter aan, maakt het dubbel bijzonder, een kindje dat deze datum koos als geboortedag. Ook bedankt voor de felicitaties.
23-02-2008
De eens-verwachte-vraag ....
Begin van de middag maar weer eens aan het graaimaaien geslagen. De uitdrukking, dat het gras bij de buren altijd groener is, flitst door mijn gedachten. Inwendig lach ik, mijn gras is zeer zeker het groenst van de hele buurt. Het is een geweldige combinatie van mos met onkruid, maar groen dat het toch is....
Wat zou dit nou over mij zeggen?
Al gauw komt Veer de tuin in, in verpleegsters outfit. Okee, zij is dus klaar met slapen. Hup die ander maar eens wakker maken en lekker ff met de fietsbak. We zijn een enorme bezienswaardigheid als we fietsen. Veer zingt de hele weg keihard "Lang zal ze leven" en Tham blert steeds "Hoera" er achteraan. Geweldig! En ik krijg nog overal voorrang ook.
Vlak voor we thuiskomen, komt de eens-verwachte-vraag; "Mam, waarom ging Esje dood?" En gelijk erachteraan: "Is Esje ook uit het raam gevallen?" Tja, hoe gaan we dit op een duidelijke manier verwoorden die ook nog eens goed voelt.
uhhh raam, uhhh, Nee, Esje is niet uit het raam gevallen, Esje ging gewoon dood....
Gelukkig rijden we op dat moment de straat in en is ze afgeleid. Thuis kijkt ze even naar een filmpje van "kleine-Veertje spelen met Esje". Na even thuis te zijn geweest, gaan we naar het grafje. Veer legt schelpjes neer. Ze is niet te spreken over de ruime hoeveelheid kleine beestjes en spinnetjes [van die enge zwarte!]. Ik zie alleen maar onkruid, toch maar eens proberen om alleen te gaan, ik kan de kinderen er niet vrij rond laten lopen langer dan een paar minuten. Dan gaan ze aan de haal met het speelgoed wat op sommige grafjes ligt.
Veer wil echt weten hoe Es doodging. Hoe zeg je dat, ze ging slapen en werd in haar slaap zo ziek dat ze gewoon doodging? Gewoon?? Volkomen absurd, kinderen horen niet zomaar ineens dood te gaan, het is gruwelijk, het was mijn meisje! We horen niet aan een grafje te staan, er hoort een meisje van 5 naast me te staan springen!! Het is het drama in mijn hoofd, dat me probeert te beletten Vera een antwoord te geven. Ik wil niet uitspreken dat de dood heel gewoon ineens komen kan, altijd en overal. Dat de dood een levensecht facet van het leven is.
Veer rent een rondje langs de grafjes, het is stil, zo stil, zo leeg en hier liggen meer dan 100 dode kinderlijfjes, weggegooid in de koude, natte aarde. Ik haat deze plek, en toch wil ik er soms ineens naar toe. Ik haat de spoken in mijn hoofd die soms zo sterk aanwezig zijn. Soms haat ik het leven, alle mooie kanten, want de pijn is er ook. De gruwelijke verscheurende pijn die in vlagen zo probeert mijn leven te beheersen en overheersen. NEE!
Tegelijkertijd koester ik die pijn ook, is van mij, helemaal van mij alleen, hoort bij me, tot in het diepst van mijn wezen. Ik kan intens genieten, ik ben gelukkig, ik ben heel vaak blij en kan zingen, dansen en springen, en zij is DOOD, weggegooid in de koude, natte aarde. Ze is van mij! NEE, ze is vrij, weggevlogen, heel ver weg....
Vera neemt van me aan, dat Es ineens zo ziek werd, dat ze doodging, ze kon niet meer beter worden. Haar hoofdje zo ziek, helemaal kapot van binnen....niks deed het meer, toen stopte ze met ademen, toen stopte haar hartje met kloppen.... Veer somt nog even het hele rijtje kenmerken van "dood" op.
Ook vraagt ze voor de zekerheid nog een keer of ze niet toch uit het raam gevallen is, Es is immers ook met de ambulance opgehaald, net als zij, dus...kinderlogica.
Op de terugweg in de auto, realiseer ik me dat ik totaal geen getraumatiseerde kinderen heb. Stuk voor stuk, zeer krachtige meiden met een rijk bewustzijn. De spoken dolen in mijn hoofd, bij vlagen laat ik ze binnen, ik zeg ze te vertrekken, NU!
Na het naar bed brengen, hoor ik na even een hoop gestommel. Madam heeft de gootsteen in badkamer vol laten lopen, al haar slaap knuffels erin gewassen en deze weer terug naar haar bedje gesleept. Grrrr! Gelijk komen de spoken weer; "Zie je wel, ze durft nu niet meer te gaan slapen".
Veer is gewoon, heel gewoon een dondersteen op z'n tijd, uhh zeer regelmatig! Ze heeft de beesten alvast gewassen met bodylotion of iets dergelijk, wit en vettig [ik had idd eerder gezegd, dat ze vies waren]
Mijn spoken zijn de hare niet! En oh wat was ze boos dat ik de beesten meenam richting wasmachine.
05-07-2008
Wat zou dit nou over mij zeggen?
Al gauw komt Veer de tuin in, in verpleegsters outfit. Okee, zij is dus klaar met slapen. Hup die ander maar eens wakker maken en lekker ff met de fietsbak. We zijn een enorme bezienswaardigheid als we fietsen. Veer zingt de hele weg keihard "Lang zal ze leven" en Tham blert steeds "Hoera" er achteraan. Geweldig! En ik krijg nog overal voorrang ook.
Vlak voor we thuiskomen, komt de eens-verwachte-vraag; "Mam, waarom ging Esje dood?" En gelijk erachteraan: "Is Esje ook uit het raam gevallen?" Tja, hoe gaan we dit op een duidelijke manier verwoorden die ook nog eens goed voelt.
uhhh raam, uhhh, Nee, Esje is niet uit het raam gevallen, Esje ging gewoon dood....
Gelukkig rijden we op dat moment de straat in en is ze afgeleid. Thuis kijkt ze even naar een filmpje van "kleine-Veertje spelen met Esje". Na even thuis te zijn geweest, gaan we naar het grafje. Veer legt schelpjes neer. Ze is niet te spreken over de ruime hoeveelheid kleine beestjes en spinnetjes [van die enge zwarte!]. Ik zie alleen maar onkruid, toch maar eens proberen om alleen te gaan, ik kan de kinderen er niet vrij rond laten lopen langer dan een paar minuten. Dan gaan ze aan de haal met het speelgoed wat op sommige grafjes ligt.
Veer wil echt weten hoe Es doodging. Hoe zeg je dat, ze ging slapen en werd in haar slaap zo ziek dat ze gewoon doodging? Gewoon?? Volkomen absurd, kinderen horen niet zomaar ineens dood te gaan, het is gruwelijk, het was mijn meisje! We horen niet aan een grafje te staan, er hoort een meisje van 5 naast me te staan springen!! Het is het drama in mijn hoofd, dat me probeert te beletten Vera een antwoord te geven. Ik wil niet uitspreken dat de dood heel gewoon ineens komen kan, altijd en overal. Dat de dood een levensecht facet van het leven is.
Veer rent een rondje langs de grafjes, het is stil, zo stil, zo leeg en hier liggen meer dan 100 dode kinderlijfjes, weggegooid in de koude, natte aarde. Ik haat deze plek, en toch wil ik er soms ineens naar toe. Ik haat de spoken in mijn hoofd die soms zo sterk aanwezig zijn. Soms haat ik het leven, alle mooie kanten, want de pijn is er ook. De gruwelijke verscheurende pijn die in vlagen zo probeert mijn leven te beheersen en overheersen. NEE!
Tegelijkertijd koester ik die pijn ook, is van mij, helemaal van mij alleen, hoort bij me, tot in het diepst van mijn wezen. Ik kan intens genieten, ik ben gelukkig, ik ben heel vaak blij en kan zingen, dansen en springen, en zij is DOOD, weggegooid in de koude, natte aarde. Ze is van mij! NEE, ze is vrij, weggevlogen, heel ver weg....
Vera neemt van me aan, dat Es ineens zo ziek werd, dat ze doodging, ze kon niet meer beter worden. Haar hoofdje zo ziek, helemaal kapot van binnen....niks deed het meer, toen stopte ze met ademen, toen stopte haar hartje met kloppen.... Veer somt nog even het hele rijtje kenmerken van "dood" op.
Ook vraagt ze voor de zekerheid nog een keer of ze niet toch uit het raam gevallen is, Es is immers ook met de ambulance opgehaald, net als zij, dus...kinderlogica.
Op de terugweg in de auto, realiseer ik me dat ik totaal geen getraumatiseerde kinderen heb. Stuk voor stuk, zeer krachtige meiden met een rijk bewustzijn. De spoken dolen in mijn hoofd, bij vlagen laat ik ze binnen, ik zeg ze te vertrekken, NU!
Na het naar bed brengen, hoor ik na even een hoop gestommel. Madam heeft de gootsteen in badkamer vol laten lopen, al haar slaap knuffels erin gewassen en deze weer terug naar haar bedje gesleept. Grrrr! Gelijk komen de spoken weer; "Zie je wel, ze durft nu niet meer te gaan slapen".
Veer is gewoon, heel gewoon een dondersteen op z'n tijd, uhh zeer regelmatig! Ze heeft de beesten alvast gewassen met bodylotion of iets dergelijk, wit en vettig [ik had idd eerder gezegd, dat ze vies waren]
Mijn spoken zijn de hare niet! En oh wat was ze boos dat ik de beesten meenam richting wasmachine.
05-07-2008
Heel even maar
Ik merk dat ik het weer doe. Verstoppen, verschuilen, om maar niet te hoeven voelen.
Tegelijkertijd probeer ik me te herinneren. Ik zie haar weer, weet nog hoe ze voelde en toch zo ver weg.
Ik denk in beelden, visualiseer 'foto's'. Niet de beelden uit mijn geheugen. Ze laten me meer en meer in de steek.
Waarom 'vergeet' ik, 'vergeet' ik wat me zo dierbaar was is.
Het maakt me boos, boos dat ik niet meer 'weet', verlies stukjes vertrouwen, sluit me op in mezelf.
Zou zo graag de tijd terughalen, de tijd van toen in NU. Waarom dit voor altijd? Nu echt wel lang genoeg geweest! Ik wil niet meer, vind het echt niet leuk meer. Hoe lang nog?
Voel me overspoeld, ondergedompeld in de grote allesoverheersende pijn, de pijn die voelbaar is in heel mijn wezen, tot in diepst van mijn ziel. Mijn kern.... daar is ze nog
Voel weer ruimte. Ben eigenlijk heel tevreden met mijn leven van NU. Er is zoveel moois en zoveel liefde om me heen. Ik ben een rijk mens
Alleen één wens,
heel even maar,
alleen even voelen,
even ruiken,
even daar je piekhaartjes kroelen,
kom je terug?
04-06-2009
Tegelijkertijd probeer ik me te herinneren. Ik zie haar weer, weet nog hoe ze voelde en toch zo ver weg.
Ik denk in beelden, visualiseer 'foto's'. Niet de beelden uit mijn geheugen. Ze laten me meer en meer in de steek.
Waarom 'vergeet' ik, 'vergeet' ik wat me zo dierbaar was is.
Het maakt me boos, boos dat ik niet meer 'weet', verlies stukjes vertrouwen, sluit me op in mezelf.
Zou zo graag de tijd terughalen, de tijd van toen in NU. Waarom dit voor altijd? Nu echt wel lang genoeg geweest! Ik wil niet meer, vind het echt niet leuk meer. Hoe lang nog?
Voel me overspoeld, ondergedompeld in de grote allesoverheersende pijn, de pijn die voelbaar is in heel mijn wezen, tot in diepst van mijn ziel. Mijn kern.... daar is ze nog
Voel weer ruimte. Ben eigenlijk heel tevreden met mijn leven van NU. Er is zoveel moois en zoveel liefde om me heen. Ik ben een rijk mens
Alleen één wens,
heel even maar,
alleen even voelen,
even ruiken,
even daar je piekhaartjes kroelen,
kom je terug?
04-06-2009
Tja, vandaag....
Mijn jongste kindje even oud als de laatste dag dat Esmée gezond en wel in ons midden was. Gedachten terug flitsend naar toen. Toen nog totaal geen weet van de hel die de volgende ochtend beginnen zou. De hel die mijn leven voorgoed veranderde in een altijd aanwezige pijn.
Thamber is ziekjes, roodgloeiend van koorts. Esmée was springlevend en kerngezond, voor het grote gebeuren.
Voel nu een zorg, na al die jaren open mijn kinderen tegemoet te treden, lijk ik nu bang.
Stel je voor, stel je voor, dat ook zij zou gaan. Zij, die nu 2¾ jaar in ons leven is. Zo wezenlijk onmisbaar, zo verweven in mijn bestaan. Zij die daar totaal geen besef van heeft. Geen besef van de hel die een jaar voor haar komst, plaats vond.
Nu een andere tijd in het jaar. Kerstboompje toegetakeld vanmiddag. Zag het niet zitten om er een te zagen, dus bij tuincentrum een inieminie gevonden. Wist niet hoe een grotere mee te nemen. 't Is een zielig gezicht.
Kerst, proef een weerstand. Vorig jaar een brandend verlangen, een diep weten van het intens genot dat komen zou. Nu een soort van open leegte. Lijkt zo ver van me verwijderd.
En sorry lieve mensen om me heen, ik proef een dusdanige weerstand, dit jaar geen kaartje van mij....
a.s. Zondag, de dag dat Thamber dezelfde leeftijd treft, als Esmée tijdens haar sterven. Juist die dag, de 2e zondag in december.
Worldwide Candle Lighting! Over de hele wereld worden die dag om 19.00 uur kaarsen gebrand voor alle kindjes die niet meer bij ons zijn. Als je mee wilt doen, wil je dan bij het ontsteken van het vlammetje, heel even aan mijn meisje denken?
09-12-2009
Thamber is ziekjes, roodgloeiend van koorts. Esmée was springlevend en kerngezond, voor het grote gebeuren.
Voel nu een zorg, na al die jaren open mijn kinderen tegemoet te treden, lijk ik nu bang.
Stel je voor, stel je voor, dat ook zij zou gaan. Zij, die nu 2¾ jaar in ons leven is. Zo wezenlijk onmisbaar, zo verweven in mijn bestaan. Zij die daar totaal geen besef van heeft. Geen besef van de hel die een jaar voor haar komst, plaats vond.
Nu een andere tijd in het jaar. Kerstboompje toegetakeld vanmiddag. Zag het niet zitten om er een te zagen, dus bij tuincentrum een inieminie gevonden. Wist niet hoe een grotere mee te nemen. 't Is een zielig gezicht.
Kerst, proef een weerstand. Vorig jaar een brandend verlangen, een diep weten van het intens genot dat komen zou. Nu een soort van open leegte. Lijkt zo ver van me verwijderd.
En sorry lieve mensen om me heen, ik proef een dusdanige weerstand, dit jaar geen kaartje van mij....
a.s. Zondag, de dag dat Thamber dezelfde leeftijd treft, als Esmée tijdens haar sterven. Juist die dag, de 2e zondag in december.
Worldwide Candle Lighting! Over de hele wereld worden die dag om 19.00 uur kaarsen gebrand voor alle kindjes die niet meer bij ons zijn. Als je mee wilt doen, wil je dan bij het ontsteken van het vlammetje, heel even aan mijn meisje denken?
09-12-2009